Była
noc i prócz chrupiącej trawy pod wojskowymi buciorami Arka, nie było słychać
nic prócz zawodzących gdzieś w oddali psów. Na razie się nimi nie przejmował,
były zbyt daleko by stanowić realne zagrożenie. O wiele groźniejsze były
pułapki Wypaleńców, rozciągały się dookoła miasta i w nim samym. Pandemię
najczęściej przeżywała całe rodziny z tą samą grupą krwi, to też wśród nich
tworzyły się klany. Władzę wśród klanów kontrolowała najsilniejsza rodzina. W
Olsztynie byli to Michałowscy. Drobny sklepikarz pracujący w sklepie na osiedlu
Kormoran. Jego dzikie zapędy uruchomiły się dopiero po jakimś czasie.
Zorganizował rodzinę która przeżyła, urządził się wśród ruin i podrzynając
gardła kilku chłystkom stał się niejakim liderem. Oczywiście były też i
mniejsze rodziny, niepodlegające Michałowskim, a nawet z nimi walczące, lecz
tamte trzymały się ubocza. Lasów i ościennych wsi. W większości miasto było
rządzone przez Michałowskich.
Przyszedł z kierunku Gietrzwałdu, który
tyle razy przeszukiwany, że wchodzenie do niego nie miało sensu. Z resztą w
środku zapewne przebywał patrol Wypalonych lub wojska. Lubi tam siedzieć i
czaić się na siebie wzajemnie, bowiem wieś znajdowała się idealnie przy drodze
i można było korzystnie ją obsadzić po obu stronach drogi. Wieża sanktuarium
idealnie nadawała się na stanowisko snajperskie. Najlepiej było przemknąć
szybko i wejść w lasy, aby wyjść na Dajtkach. Tam też się pojawił, lecz i ta
dzielnica była przeszukana i całkowicie przeorana. Skierował się na
południowy-wschód. Musiał obejść jezioro Kortowskie by wyjść w Słonecznym
Stoku. Kierował się na Kortowo, akademiki to były prawdziwe kopalnie suwenir.
Dajtki, tak jak i Słoneczny Stok to
osiedla domków jednorodzinnych. Były zbyt daleko wybuchu, ale wirus nie obszedł
się z nimi łaskawie. Na drodze przez pierwsze dni katastrofy leżało bardzo
wiele ciał, a samochody korkowały drogi. Teraz były rozebrane. Świece,
alternatory. Wszystko to wykręcili i zabrali złomiarze, czyli stalkerzy i
żołnierze którzy odważyli się tu zapuścić. Schody zaczynały się w samym
Kortowie. Było to duże skupisko młodych Wypaleńców i co gorsza nie
podciągniętych pod żadną rodzinę z Olsztyna. Samo Kortowo za czasów normalności
było kampusem studenckim. Tysiące młodych ludzi z całej Polski uczyło się w
teraz zrujnowanych i nie do końca opuszczonych budynkach.
Pierwsze pułapki znalazł przy
przekraczaniu strugi kortowskiej, czy jak kto woli ścieku. Były to zamaskowane
doły wypełnione kuchennymi nożami oraz granaty w puszkach które eksplodowały po
ich pociągnięciu. Bardziej zmyślnych spodziewał się w samych akademikach.
Pierwszy z nich, Dom studenta 8 był przeszukiwany przez samego Arka już kilka
razy i znajdowały się tam barłogi kilku Wypalonych. Arek przekroczył rzeczkę
kortowską i prawym jej brzegiem dostał się w okolice DS 7. W tym akademiku
znajdował się kiedyś bardzo popularny klub studencki Rakor, teraz przerobiony
przez wypalonych na rzeźnię. Uszu Arka doszedł jakiś przeraźliwy wrzask.
Kiedyś, kiedy mieszkali tu studenci i toczyło się normalne życie, pewnie by
tego nie usłyszał, ale całkowicie cichy Olsztyn sprzyjał wyłapywaniu takich
nieprzyjemnych dźwięków…
„Cholerny
świeżak… Szkoda” pomyślał Arek. Bardziej doświadczeni stalkerzy omijali tą
strefę. Młodzi wypaleni byli szybsi od swoich starszych pobratymców i łatwiej
było plądrować bloki na Osiedlu Generałów lub Brzeziny wraz z Pozortami. Tu
zapuszczali się kompletni głupcy lub naprawdę dobrzy w swoim fachu stalkerzy.
Cóż, Arek miał po swojej stronie tylko doświadczenie z innych miast, ale siła fizyczna
nie była po jego atutem. Sprawdził magazynek w Berylu i załadował komorę
nabojową pociskiem. Wyszedł z koryta strugi i wolnym krokiem skierował się do
wejścia akademika. Drzwi były otwarte, ale budynek był naszpikowany pułapkami.
Na szczęście wejście do klubu studenckiego znajdowało się po drugiej stronie i
mógł iść o zakład, że większość mieszkańców tego bloku tam właśnie biesiaduje
na ciele jakiegoś żółtodzioba. Jakoś dziwnie ani przez moment nie przeszła mu
przez myśl ochota ratowania go.
Drzwi do akademika, otworzyły się bez
trudu. Portiernia była pusta, tylko hulał po niej wiatr przez wybite okno.
Klucze leżały w skrytkach depozytora, w niektórych z nich znajdowały się stare
dowody osobiste. Mimo upływu lat na plastikowych dokumentach nadal można było
odczytać dane osobowe dawnych studentów. Arek przez chwilę zastanawiał się ilu
mieszkańców tego domu studenta miało grupę krwi 0Rh+ i nadal żyje polując na
normalnych ludzi. Zakradł się do pomieszczenia i wziął wszystkie klucze, jakie tylko
mógł znaleźć. Podejrzewał że uczta trochę potrwa, najpierw wypaleni walczyli o
kolejność biesiadowania. Oczywiście Ci niezrzeszeni pod nazwiskiem jakiejś
rodziny. Nadmiarowa agresja robiła swoje.
Spodziewał się najwięcej łupów na
ostatnim piętrze, dlatego też tam się udał. Klucze z numerami pokojów
zaczynające się od 4 odłożył do osobnej kieszeni luźnej kurtki. Na glazurze
widać było że tego piętra nikt nie odwiedza, nie było śladu w kurzu zalegającym
na schodach. Dlatego spodziewał się tam najwięcej pułapek. Najpopularniejszy
był granat w szklance postawiony na klamce po drugiej stronie drzwi. Nawet nie
chciał wiedzieć ilu kolegów po fachu zabrała mu ta zmyślna szykana. I nie
widział na nią jakiejś specjalnej rady, prócz otworzenia drzwi pewnym ruchem
samemu chowając się za ścianą. Ale były też inne. Strzelby odpalane poprzez
sznurek przeczepiony do drzwi, inne granaty, wyskakuję deski z gwoździami oraz
chyba najgorsze, te robiące najwięcej hałasu. Tak jak inne przeważnie zabijały
na miejscu, tak ściągnięcie sobie na głowę chmary Wypalonych nigdy nie było
przyjemne. Ucieczka udawała się tylko cudem. A w łapach Wypaleńców nie było
przyjemnie. Stawałeś się workiem do wyładowywania agresji, czasem nie tylko
jej. A kiedy obili Cię tak że byłeś o krok od przejścia na drugą stronę,
odcinali Ci co nieco i powoli jedli. Okropna śmierć której Arek nie życzyłby
najgorszemu wrogowi.
Arek nigdy nie uważał się za jakiegoś
doświadczonego stalkera, wiedział że są ludzie o wiele bardziej doświadczeni od
niego. Był prywatnym stalkerem, a Romana poznał całkiem przypadkowo. Pewnej
nocy jako barman po prostu za dużo dał po palniku z pewnym klientem i zaczęła
się sprzeczka o metody zbierania suwenir. Tym klientem był Roman, emerytowany
już urzędnik z Biura Ochrony Stref wiedział o co chodzi w tym całym zakazie
wynoszenia rzeczy ze stref. Diamentowy osad był największą tajemnicą i to na
całym świecie, żaden rząd nie chciał nagłego wzbogacenia się obywateli. To by
spowodowało zapaść gospodarczą, odejście od pieniądza, głupio by było jakby każdy
przeciętny obywatel był bogatszy od państwa. Już po pierwszych analizach rzeczy
ze strefy odkryto diamentowy pył który w 2020 roku był przecież głównym
materiałem. Do obróbki innych materiałów, do budowy skomplikowanych struktur…
Wszędzie był wykorzystywany diament lub diamentowy pył.
Roman okazał się całkiem poinformowany,
wrócił do Ostródy jak do swojego miejsca zamieszkania, w końcu tam się wychował
i od razu polubił bar w którym pracował Arek. Może nawet to z jego słowa,
kontrole zawsze jakoś mijały szczurkowatego barmana, polewającego piwo i inne
alkohole do kufli i kieliszków z osadem po wodzie na ściankach. Arek tego nie
wiedział, ale wiedział że Roman płaci konkretnie, a w dodatku można powiedzieć,
się zaprzyjaźnili i czasem spędzali wolny czas razem. Szczepionka na multi
wirusa w końcu to był jego pomysł i trochę się do niej dołożył, wcześniej Arek
strefy odwiedzał tylko w ciężkich ochronnym płaszczu i masce przeciw gazowej.
Po zaszczepieniu się zmieniło się to o sto osiemdziesiąt stopni.
Co prawda wszyscy którzy przyjmowali
szczepionki byli monitorowani przez BOS, a tylko refundowane były dla osób
mieszkających bardzo blisko stref. Do 5 kilometrów od ostatniej granicy.
Pozostali ludzie słono płacili za przyjemność bycia odpornym na multi wirusa.
Przeszukiwania pomieszczeń trwały
szybko, choć po wydarzeniach z 2020 roku w pokojach panował jeszcze większy
syf, niż za czasów aż urzędowali tam studenci i studentki. O dziwo zawsze można
było poznać który pokój był w całości męski, a który żeński. Wszelkie nośniki
danych znajdowały się przeważnie na wierzchu. Dla zaoszczędzenia Arek obierał
suweniry z pudełek i wrzucał tylko to, gdzie pyłu było najwięcej. Każde pudełko
czy koperta zajmowało ciut więcej miejsca w plecaku niż sama płyta. Mniej
więcej przy pokoju 401 dopiero uruchomił się alarm, bardzo tania pułapka.
Składała się z akumulatora, klaksonu samochodowego, drucika oraz żyłki.
Pociągnięcie za drzwi sprawiało że jeden z dwóch kabli dotykał akumulatora i
zaczynał trąbić. Arka oblał zimny pot, a w byłym klubie studenckim usłyszał
wrzaski i krzyki wypalonych biegnących w stronę wyjścia. Beryl załadowany i
przeładowany trząsł się w dłoniach młodego stalkera. Walka nie miała większego
sensu, musiał znaleźć kryjówkę. I to jak najszybciej…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
a może by tak komentarz?